Былы старшыня грамадскага аб’яднання “Белая Русь” і экс-міністр адукацыі Аляксандр Радзькоў распавёў, як ягоная дачка стала пісьменніцай.
Ягоная дачка – паэтэса Наталля Ігнаценка. Кнігу «Маленькія гісторыі вялікай сям’і», дзе ёсць гісторыі з сямейнага жыцця Радзьковых, яна напісала сумесна з бацькам.
“Аповеды аб сваёй сям’і толькі знешне выглядаюць як тэма зразумелая і цікавая для шырокай чытацкай аўдыторыі. Сапраўды, кожная сям’я мае сваю гісторыю. А беларускія сем’і прайшлі праз гады сацыяльных узрушэнняў, крывавых войн, выжывання ў найцяжэйшых эканамічных умовах. Але было і захапленне ад вялікіх перамог, радасць ад мірнага жыцця, якое наладжваецца, гонар ад росквіту ў апошнія гады незалежнай беларускай дзяржавы, — распавядае былы чыноўнік. — Колькі сямейных гісторый! Так і хочацца напісаць пра подзвігі, дасягненні, перажыванні, трагедыі сваіх блізкіх. Яны ж усе заслугоўваюць памяці аб сабе. Вось тут якраз і ўзнікае праблема. Сямейнае апавяданне цікава найперш самым блізкім, а ці захопіць яно шырокае кола чытачоў — вялікае пытанне. Ды і колькасць гісторый пра сваіх родных толькі спачатку здаецца невычэрпнай. Варта ўзяцца за іх пісьмовы пераказ, і яны тут жа заканчваюцца. Ды і пісаць трэба ўмець.
У нашай вялікай сям’і апавяданні адзін пра аднаго смакавалі. Людзі адукаваныя, з добрым гумарам, многія па працы маюць зносіны з шырокім колам цікавых людзей — заўсёды ёсць пра што пагаварыць. Відавочна вылучаліся і выбітныя апавядальнікі, найперш наш старэйшы брат Уладзімір — сваімі афарыстычнымі выказваннямі і малодшы брат Мікалай — адметным народным гумарам. Прывяду ў якасці прыкладу аповед аб тым, як Мікалай, які жыў больш заможна, чарговы раз памяняў сваю легкавую машыну. Малодшы брат Віктар машыну ў той час купіць сабе ўвогуле ніяк яшчэ не мог. І адразу ж пасля пакупкі Мікалай тэлефануе Віктару па тэлефоне:
— Віцька, я сабе машыну новую купіў! Ты рады?
Я смакаваў падобныя гісторыі, але не запісваў. Проста было не да гэтага. Займаўся навуковай працай, выкладаў ва ўніверсітэце, займаўся сваімі дзецьмі.
Але паступова стаў заўважаць, што такія гісторыі прыкмячае і пераказвае мая старэйшая дачка Наталля. У яе яшчэ атрымліваліся вершы. Дарэчы, першыя былі напісаны якраз на сямейныя тэмы.
З часам Наталля стала выдаваць зборнікі сваіх вершаў, потым напісала некалькі кніг для дзяцей, набыла як пісьменніца пэўную вядомасць і заўсёды ў сямейным коле дзялілася сваімі назіраннямі аб жыцці членаў нашай усё большай сям’і. У яе трактоўцы гэтыя гісторыі ігралі своеасаблівымі фарбамі, былі па-мастацку аформленыя і эфектна пададзеныя. І я пачаў яе падштурхоўваць да іх выдання ў выглядзе кнігі. Наташа доўга супраціўлялася. Яна, як ужо дастаткова вопытны пісьменнік, разумела, што такое выданне прадугледжвае нейкі арыгінальны падыход. Інакш кніга не выкліча ў чытачоў цікавасці. Сямейныя гісторыі ёсць ва ўсіх, прычым свае загадзя цікавейшыя за іншых.
Нам цяпер цяжка сказаць, каму першапачаткова прыйшла ў галаву гэтая думка, але мы вырашылі пісаць такую кнігу разам. Бацька і дачка, мужчынскі і жаночы падыход, розныя пакаленні, строгі дзелавы і мастацкі стыль выказвання, розны погляд на адны і тыя ж падзеі, мы нават папрасілі выдавецтва нас набраць розным шрыфтам.
Думаю, што шмат у чым гэтая кніга нарадзілася дзякуючы старэйшаму сыну Наталлі, майму ўнуку Паўлу. Дзякуючы яму мы адчулі неверагодныя магчымасці новых інфармацыйных тэхналогій.
Павел настроіў нам камп’ютарную праграму, якая дазволіла нам пісаць адначасова. Я бачыў, што піша Наташа, а яна — што ў дадзены момант я. І гэта пры тым, што я працаваў у Мінску, а яна — у Маскве.
Дзіўнае захапленне творчасцю! Здаралася, мы ўдваіх ляцелі — смакавалі гісторыі, апісвалі характары, успаміналі ўсё новыя і новыя здарэнні. А бывала, што сварыліся, рэзка разыходзіліся ў ацэнках і падыходах у выкладанні матэрыялу. Спыняліся, здавалася, што ўжо не вернемся да гэтай працы. Але яна ўжо нас заняволіла. Праходзіў час, і мы зноў вярталіся да творчага палёту.
Кніга выйшла. Да яе выдання з цікавасцю паставілася кіраўніцтва і рэдактары «Мастацкай літаратуры».
Нам бачылася, што яе добра прымуць чытачы. Увогуле, так і атрымалася. Тыраж кнігі разышоўся хутка. Але зусім нечакана для нас да гэтай працы даволі негатыўна паставіліся… сваякі.
Навошта так гаварылі шчыра, некаторыя гісторыі сказілі, усё было не так, пра мяне напісалі зусім не тое… Цяжкая гэта справа, пісьменніцтва…”
