Кажуць, што да віскі самагон наш блізкі
Гамяльчук спрабаваў вынесці з крамы прадукты і пляшку віскі на 170 рублёў. Калі злодзея затрымалі, ён растлумачыў, што грошай няма, а яму “трэба карміць і паіць дзіця”.
Гэта знаем мы даўно:
Людзі з крам, апроч гарэлкі,
Выкрадаюць і віно,
Асабліва ў панядзелкі,
Бо камусьці ў тыя дні
Найчасцей бывае блага:
Грошай больш няма ані,
І нясцерпна мучыць смага.
І таму дзівіўся люд
(“З крамы ўкралі віскі пляшку!”),
Бо ніхто ніколі тут
Не рашаўся з-за пакут
На падобную замашку.
Ну а хто ж украў? Рыгор,
Што жыве паблізу крамы,
Тую пляшку віскі спёр.
Ён піток не злосны самы,
Толькі ўсё ж сяды-тады
Добра можа ўзяць на грудзі,
Задурыць свае глузды –
Зрэшты, так гавораць людзі.
Калі ў краме ў абарот
Узяла яго ахова,
Ён “вады набраў у рот”,
Не сказаў спярша ні слова.
Гаварыць пачаў затым,
Як прыстрашылі Рыгора:
– Вам тут добра, маладым,
А ў мяне такое гора!
Ні рубля ў маёй машне.
А карміць-паіць дзіцёнка
Кожны дзень патрэбна мне…
Вось, сябры, аб чым гамонка!
Ён размазаў смаркачы.
– Дык не толькі ж ты каўбасы
І астатнія харчы
Нёс, – сказалі, – міма касы.
Ты ж і віскі нёс з сабой –
Не кефір або смятану.
Дзеці п’юць такі напой?
– Я, сябры, хлусіць не стану:
П’юць заместа малака.
Вось і сам амаль з калыскі
Піў кефір, а спадцішка
Марыў я пра тое віскі!
Хоць з аховы слухачы
Пасмяяліся з Рыгора
(“Лепш глытаў бы смаркачы!”),
Пойдзе ён да пракурора…
* * *
Абмяркоўвалі пасля
Той эксцэс дзядзькі і цёткі:
– Ён, не меўшы ні рубля,
Віскі ўкраў для ўласнай глоткі!
І дадаў сусед Лявон:
– Ну нашто нам тое віскі?
Лепей жлукціць самагон –
Ён да віскі, кажуць, блізкі…
Спытай, што трэба
Калі жанчына раніцой
Пра дабрыню і розум твой
Загаварыла, дык не вер –
Спытай, што трэба ёй цяпер..
Мары і кашмары
У аптымістаў збываюцца мары,
А ў песімістаў – кашмары….
Гуляка
Мужчын мяняла на хаду,
Хаця былі выдатныя.
Казала:
– Замуж не пайду:
Пакрыўдзяцца астатнія.
Жыццёвы шлях
Перыяды такія ў чалавека:
Бібліятэка, дыскатэка, іпатэка.
Парада для смелых
Парада мужыкам усім:
Зрабіўся смелым? Закусі!
Самы шчыры смех
Спакваля адзін з калег
Стаў прыхільнікам сатыры.
Кажа ён:
– Зларадны смех,
Безумоўна, самы шчыры…
Любімыя штаны
Ёсць, пэўна, ў любога яны –
Любімыя нашы штаны,
З якімі спадручна ў жыцці,
Ды сорамна ў краму пайсці…
